Kancelaria

Sakrament chrztu udzielany jest w naszej Parafii w pierwszą niedzielę miesiąca podczas Mszy św. o godz. 10.30.

Jeśli z uzasadnionych przyczyn rodzice proszą o chrzest dziecka w innym terminie należy zgłosić ten fakt w kancelarii parafialnej, podczas zgłoszenia dziecka do chrztu świętego.

Prosząc o chrzest dla dziecka w kancelarii parafialnej należy:

1. Posiadać przy sobie akt urodzenia dziecka z USC.
2. Podać następujące informacje:
3. dane osobowe rodziców dziecka(pierwsze i drugie imię, nazwisko, data i miejsce urodzenia, imię ojca, imię i nazwisko panieńskie matki każdego z rodziców)
4. data i miejsce ślubu kościelnego rodziców
5. adres zamieszkania rodziców
6. imię i nazwisko oraz adres zamieszkania chrzestnych
7. Jeśli obydwoje rodzice dziecka należą do innej parafii – posiadać pisemną zgodę swojego proboszcza na chrzest w Parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Lubczy.

Chrzestnym może być ten, kto:

1. Został wyznaczony przez rodziców dziecka przyjmującego chrzest, posiada wymagane do tego kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;
2. Ukończył 16 lat;
3. Jest katolikiem, przyjął sakrament Najświętszej Eucharystii i Bierzmowania oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;
4. Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;

* Chrzestnym nie może być osoba żyjąca w związku niesakramentalnym (bez ślubu kościelnego);

* Chrzestnym nie może być ojciec lub matka przyjmującego chrzest;

* Ochrzczony należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu.

* Chrzestni spoza naszej Parafii dostarczają przed chrztem ZAŚWIADCZENIE potwierdzające, że są osobami wierzącymi i praktykującymi i mogą pełnić rolę chrzestnego (chrzestnej); zaświadczenie takie otrzymają w parafii, do której należą.

W dniu chrztu:

– należy przybyć do kościoła 10 minut przed rozpoczęciem Mszy św. i zająć miejsca przy wejściu do kościoła;

– dostarczyć szafarzowi chrztu (do zakrystii) kartki potwierdzające odbycie spowiedzi przez rodziców dziecka oraz chrzestnych a także zaświadczenia, o których wyżej;
– posiadać ze sobą świecę chrzcielną i białą szatkę.

Rodzice i chrzestni powinni w czasie chrztu dziecka przystąpić do Komunii Świętej.

Przygotowanie dzieci z klasy III szkoły podstawowej do I Komunii Świętej obejmuje:

– systematyczny udział w katechezie szkolnej (klasa III szkoły podstawowej)
– udział w spotkaniach formacyjnych prowadzonych w parafii raz w miesiącu
Spotkania formacyjne w parafii

UWAGI DLA RODZICÓW

1. Jeśli dziecko było ochrzczone w innej parafii, należy dostarczyć świadectwo chrztu.
2. Przygotowanie do pierwszej spowiedzi i Pierwszej Komunii św.
3. W rodzinie

– Właściwa atmosfera w domu (przykład szacunku i życzliwości dla domowników),
– Życie religijne rodziny (troska o codzienną modlitwę, właściwy sposób przeżywania uroczystości religijnych i rodzinnych),

– Odrabianie zadań; systematyczna pomoc rodziców w nauce (dopilnowanie, sprawdzenie).
– Nauka „małego katechizmu”,

1. W kościele

– Systematyczny udział we Mszy św. niedzielnej,

– Udział w spotkaniach modlitewno-formacyjnych w ramach przygotowania parafialnego,

– Udział dzieci w nabożeństwach związanych z rokiem liturgicznym (nabożeństwa różańcowe, Roraty, Droga krzyżowa, Gorzkie żale).

1. W szkole

Systematyczny i czynny udział w katechezie,

– Posiadanie pomocy katechetycznych (zeszyt ucznia, katechizm).

1. Pamiątki związane z I Komunią św.,

– Różaniec – poświęcenie i wręczenie na przełomie września i października

– Książeczka – poświęcenie i wręczenie w marcu,

– Medalik,

– Obrazek – przygotowuje prowadzący dla całej grupy (poświęcenie i wręczenie w dniu I Komunii św.).

1. Stroje zgodnie z poniższymi wskazaniami Biskupa Ordynariusza, punkt 3.

Wskazania Biskupa Ordynariusza dotyczące uroczystości I Komunii Świętej

Kościół otrzymał od Chrystusa jako dar największy Eucharystię (Ecclesia de Eucharistia nr 11). Dlatego Kościół troszczy się, aby chrześcijanie dobrze rozumieli tajemnicę Eucharystii, świadomie, aktywnie, pobożnie i owocnie w niej uczestniczyli. Czyni to szczególnie podczas przygotowania dzieci do pierwszego, pełnego uczestnictwa w Eucharystii. Przygotowanie to zmierza do wyrobienia u dzieci postawy dysponującej do właściwego przeżywania Eucharystii. Ważnym elementem tego przygotowania jest też sam przebieg i przeżycie przez dzieci uroczystości pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej.

1. Sakrament pokuty.

Miłość do Eucharystii prowadzi do coraz głębszego docenienia sakramentu pojednania. Więź, istniejąca między tymi świętymi znakami łaski, powinna zostać ukazana dzieciom w czasie katechezy szkolnej i parafialnej. W ten sposób dzieci będą uczyły się, iż rezultatem drogi nawrócenia jest wejście w komunię z Bogiem i Kościołem, która najpełniej wyraża się w ponownym przystępowaniu do Eucharystii (Sacramentum Caritatis nr 20). Mając to na względzie:

1.1. Należy stworzyć taki klimat wokół pierwszej spowiedzi, aby dzieci przeżyły ją jako radosne spotkanie z Jezusem przebaczającym w sakramencie Pokuty i Pojednania.
1.2. Zaleca się, aby spowiedź odbywała się w ramach nabożeństwa pokutnego, w czasie którego można dzieciom pomóc w dobrym przygotowaniu się do sakramentu pokuty poprzez przypomnienie warunków tego sakramentu, zwłaszcza w przeprowadzeniu rachunku sumienia, wzbudzenia żalu za grzechy.

1. Msza Święta z udzieleniem I Komunii.

Eucharystia jest „źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. W Najświętszej Eucharystii zawiera się bowiem całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha” (KKK 1324). Z uwagi na szacunek do Tajemnicy tajemnic Msza święta z udzieleniem I Komunii:
2.1. Powinna być celebrowana z zachowaniem wszystkich przepisów liturgicznych, a zatem:
– należy unikać liturgicznych lub quasiliturgicznych „dodatków”, które nie są niezbędne, a włączone w liturgię mogłyby przysłonić właściwy obrzęd.

– dzieci winny skupić się na pobożnym uczestnictwie w liturgii Mszy świętej, a nie na występach wobec zgromadzonej wspólnoty.

– należy unikać organizowania w czasie liturgii akademii z recytacją wierszyków, przemówień, śpiewem piosenek itp.

– słowo Boże winni czytać rodzice (oni są pierwszymi nauczycielami wiary swoich dzieci). Również psalm responsoryjny winni śpiewać rodzice. Dzieci nie są przygotowane do pełnienia funkcji lektora czy kantora,

– dzieci mogą odczytać wezwania modlitwy powszechnej, zwłaszcza za swoich rodziców, nauczycieli, katechetów. Rodzice zaś za swoje dzieci.

– dzieci winny przynieść w procesji do ołtarza dar chleba i wina oraz swoje zobowiązania powstrzymania się od palenia papierosów i picia alkoholu,

– roztropnemu rozeznaniu przez Księdza Proboszcza pozostawia się wybór praktyki przyjmowania przez dzieci I Komunii Świętej w towarzystwie rodziców, czy też bez nich,
– należy odejść od zwyczaju, o ile taki istnieje, przygotowania się w czasie Modlitwy Eucharystycznej do przyjęcia Komunii św. z książeczek. Najlepszym przygotowaniem jest czynny udział w liturgii Mszy świętej. Przygotowanie z książeczki może być przed Komunią poza Mszą świętą,

– dziękczynieniem po Komunii Świętej powinno być wspólne uwielbienie, adorowanie Jezusa Eucharystycznego. Może nim być wspólna modlitwa, właściwa pieśń, a nie czytanie przez dzieci modlitw z książeczki,

– wszelkiego rodzaju przemówienia, podziękowania powinny być krótkie i zwięzłe. Należy je wygłaszać po zakończeniu Mszy świętej.

2.2. Filmować czy też fotografować w czasie Mszy świętej mogą tylko te osoby, które ukończyły specjalny kurs fotografów kościelnych i wiedzą jak to robić dyskretnie, bez przeszkadzania uczestnikom zgromadzenia, a zwłaszcza dzieciom. Praktyczny wzgląd nakazuje zatrudnić tylko jednego fotografa i kamerzystę, z których pracy skorzystają wszyscy. W ten sposób nie będzie zamieszania wokół dzieci, tak jak wtedy, gdy każdy z krewnych czy znajomych zechce robić zdjęcie. Zasady filmowania i fotografowania określają odpowiednie normy. Należy o nich uprzednio pouczyć rodziców.

1. Strój.

Strój winien symbolizować swą bielą czystość serc dzieci. Powinien być prosty, schludny i estetyczny. Uniknie się w ten sposób niezdrowej konkurencji, kto ma najpiękniejszy czy najdroższy strój. Należy ustalić jeden rodzaj stroju dla wszystkich dzieci, z rozróżnieniem na strój dla dziewcząt i chłopców. Wpłynie to na właściwe uczestnictwo w Mszy świętej. A ponadto, koszty takiego stroju będą bardziej przystępne dla wszystkich, zwłaszcza dla mniej zamożnych rodziców. Oprócz tego stroje mogą być przekazywane przystępującym do I Komunii św. w roku następnym.

1. Goście.

Należy zadbać, aby goście, przybywający nieraz z odległych stron na uroczystość pierwszokomunijną, mieli możliwość przystąpienia do sakramentu pokuty. O tej możliwości należy przypomnieć przed rozpoczęciem Mszy świętej.

1. Prezenty.

Należy pamiętać, że prezenty są najmniej istotnym elementem uroczystości pierwszokomunijnej. W tym duchu wychowujemy dzieci w ciągu całego przygotowania do pierwszej spowiedzi i Komunii Świętej. Nie mogą one być dla dzieci miernikiem ważności tej uroczystości. Należy tak formować rodziców, a poprzez nich gości, aby ich prezenty były symboliczne, a obdarowujący zaczekali z ich wręczeniem do momentu zakończenia uroczystości w kościele. Prezenty powinny być bowiem tylko dodatkiem do święta w życiu dziecka, a nie pierwszym punktem uroczystości.

1. Przyjęcie pierwszokomunijne.

Należy przypomnieć rodzicom, że przyjęcie rodzinne winno być absolutnie bezalkoholowe. Ma to być spotkanie najbliższych, przebiegające w duchu radości i miłości, z akcentem na najważniejszy moment uroczystości, jakim było spotkanie dziecka z Jezusem w Eucharystii. Należy prosić rodziców, by przyjęcia nie były zbyt wystawne.
Z okazji uroczystości pierwszokomunijnej można wprowadzić zwyczaj podzielenia się przez dzieci otrzymanymi podarunkami z tymi rówieśnikami, którzy żyją w ubóstwie i nie posiadają środków w stopniu wystarczającym do godnego życia (misje).

1. Składanie ofiar przez rodziców z okazji I Komunii Świętej.

Nie powinno ono wynikać z jakiejkolwiek inspiracji duszpasterzy. Jeśli rodzice podejmą już decyzję o złożeniu ofiary na cel kościelny, wówczas należy im uświadomić, by nie była ona zbyt dużym obciążeniem finansowym, zwłaszcza dla mniej zamożnych rodzin. Ta kwestia nie powinna być powodem niedopowiedzeń i niepokojów wśród wiernych. I w tym przypadku obowiązuje zasada dobrowolności ofiar na cele kościelne.

Zakończenie
Eucharystia jest sakramentem, w którym Chrystus, dając nam Siebie ożywia naszą miłość i buduje jedność. Niech więc w duchu tej miłości będą podejmowane wszelkie duszpasterskie działania związane z przygotowaniem dzieci do I Komunii Świętej.

Wszystkim zaangażowanym w przygotowanie dzieci do I Komunii Świętej błogosławię!

+ Wiktor Skworc
Biskup Tarnowski
Tarnów, w Wielki Czwartek 2007r.

Bierzmowanie, to sakrament, w którym Duch Święty udziela się człowiekowi ochrzczonemu jako Dar. Bierzmowanie jest dopełnieniem i umocnieniem tego, co zostało zapoczątkowane chrztem, czyli nowego życia, „z wody i Ducha”.

Udzielanie Ducha Świętego przez umacniające nałożenie ręki i namaszczenie krzyżmem (oliwa zmieszana z balsamem) czoła bierzmowanego wydobywa z przemiany, jaka dokonała się w indywidualnym życiu człowieka przez chrzest, charyzmatycznowspólnotową aktywność chrześcijanina w wymiarze publicznym, społecznym. Bierzmowany (dorosły „dojrzałością Chrystusową”) zostaje w pełni zaangażowany przez Chrystusa i Kościół, staje się świadomym apostołem Chrystusa, głosicielem Ewangelii w świecie: w swym zawodzie i w polityce, w rodzinie i w społeczeństwie, na ulicy i w kościele.

PRZYGOTOWANIE I KRYTERIA DOPUSZCZENIA DO SAKRAMENTU BIERZMOWANIA

Przygotowanie do bierzmowania przebiega w dwóch etapach:

*przygotowanie dalsze,

*przygotowanie bliższe.

Przygotowanie dalsze obejmuje obecnie klasy VI i VII szkoły podstawowej, zakończone egzaminem przed bierzmowaniem. Obejmuje ono treści przewidziane w programie klasy VI i VII szkoły podstawowej oraz materiał zawarty w katechizmie bierzmowanych. Miejscem tego przygotowania jest szkoła. W szkole i w parafii podejmuje się formację religijno – moralną uczniów i wprowadza się ich w działania apostolskie. Przygotowanie do bierzmowania w ramach katechezy parafialnej powinno przebiegać według zatwierdzonego programu i opracowanych materiałów.

Przygotowanie bliższe obejmuje uczniów z klasy VIII. Obejmuje ono głównie formację religijno – moralną, ascetyczną, wprowadzenie do życia w Kościele. Miejscem przygotowania jest parafia zamieszkania kandydatów do bierzmowania. Przygotowanie to realizuje się w formie spotkań przy parafii oraz w comiesięcznych nabożeństwach formacyjnych.

1. Bierzmowanie jest sakramentem wiary, stąd wiara kandydata jest podstawowym kryterium dopuszczenia do bierzmowania. Wiara ta wyraża się:

– w deklaracji przyjęcia sakramentu,

– w systematycznym uczestnictwie w lekcjach religii w szkole i spotkaniach formacyjnych przy parafii,

– w spełnianiu praktyk religijnych: uczestnictwo w niedzielnej i świątecznej Mszy św.; przystępowanie z okazji pierwszych piątków miesiąca do sakramentu pokuty,
– w udziale w rekolekcjach lub dniu skupienia,

– w uczestnictwie w nowennie przed bierzmowaniem

– w nienagannej postawie religijno – moralnej,

– w pozytywnie zdanym egzaminie.

ŚWIADKIEM BIERZMOWANIA MOŻE BYĆ TEN, KTO WYPEŁNIA WARUNKI OKREŚLONE W KANONIE 847 KODEKSU PRAWA KANONICZNEGO, CZYLI:

– Ukończył 16 lat;

– Jest katolikiem, przyjął sakrament Najświętszej Eucharystii i Bierzmowania oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji, jaką ma pełnić;

– Jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;

* Świadkiem bierzmowania nie może być osoba żyjąca w związku niesakramentalnym (bez ślubu kościelnego);

* Świadkiem bierzmowania nie może być ojciec lub matka przyjmującego bierzmowanie;

Kto może przyjąć sakrament bierzmowania?

Chcąc ważnie i godziwie przyjąć sakrament bierzmowania należy spełnić warunki określone prawem kościelnym, a mianowicie:

-Przyjąć wcześniej sakrament chrztu świętego.

Chrzest jest pierwszym sakramentem i dopiero po jego przyjęciu można przyjmować ważnie wszystkie inne sakramenty. Dlatego, jeżeli przyjmuje się bierzmowanie poza parafią, w której miał miejsce chrzest, należy przedstawić świadectwo chrztu.

-Przystąpić do spowiedzi i Komunii świętej.

Bierzmowanie należy do tych sakramentów, które trzeba przyjmować w stanie łaski uświęcającej. Nazywamy je sakramentami żywych, gdyż przyjmują je ludzie żyjący w przyjaźni z Bogiem, czyli bez grzechu ciężkiego na duszy.

-Być w odpowiednim wieku.

Sakrament bierzmowania wprowadza bierzmowanego w odpowiedzialne życie wiarą, dlatego mogą go przyjmować dorośli chrześcijanie. Prawo kościelne wymaga aby kandydat miał używanie rozumu i był zdolny świadomie odnowić przyrzeczenia chrzcielne, jednak dokładniejsze ustalenie granicy wieku pozostawia się do decyzji Konferencji Episkopatu.

W Polsce sprawę tę reguluje instrukcja duszpasterska dotycząca sakramentu bierzmowania, ogłoszona przez Konferencję Episkopatu Polski dnia 16. 01. 1975 r. Postanawia ona, że „sakramentu bierzmowania należy udzielać młodzieży w wieku 14/15 lat”, dzisiaj jest to wiek na poziomie klasy III Gimnazjum lub klasy VIII szkoły podstawowej.

-Wykazać się znajomością prawd wiary.

Skoro bierzmowany przyjmuje na siebie obowiązek bronienia i umacniania wiary, musi sam dobrze ją poznać. Od kandydata wymaga się nie tylko teoretycznej znajomości prawd katechizmowych (zaświadczenie ze szkoły), ale umiejętności praktycznego ich zastosowania. Nie wystarcza więc, że ktoś dobrze uczy się religii, ale powinien na co dzień postępować jak autentyczny chrześcijanin.

-Posiadać szczerą intencję.

Przez ten warunek należy rozumieć dobrą wolę służenia Bogu całym sercem i sumiennego wypełniania podjętych zobowiązań, a zwłaszcza świadczenia swoim życiem o Chrystusie. Nie powinno się przyjmować tego sakramentu tylko dlatego, że inni go przyjmują, a więc – jak to się mówi – dla ludzkiego oka. Istotne w tym względzie jest osobiste pragnienie pozostania do końca życia wiernym Bogu.

Z sakramentu pokuty można korzystać codziennie, pół godziny przed Mszą Świętą.

Pięć warunków Sakramentu Pokuty:
1. Rachunek sumienia.
2. Żal za grzechy.
3. Mocne postanowienie poprawy.
4. Szczera spowiedź.
5. Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu.

Chrześcijanin, który po popełnieniu grzechu, pod wpływem Ducha Świętego przystępuje do sakramentu pokuty, powinien przede wszystkim całym sercem nawrócić się do Boga. To wewnętrzne nawrócenie serca, zawierające żal za grzechy i postanowienie nowego życia, wyraża się przez wyznanie grzechów wobec Kościoła, przez należyte zadośćuczynienie i poprawę życia. Bóg zaś udziela odpuszczenia grzechów za pośrednictwem Kościoła, który działa przez posługę kapłanów.

Wśród aktów pokutującego pierwsze miejsce zajmuje żal, czyli „ból duszy i obrzydzenie sobie popełnionego grzechu z postanowieniem niegrzeszenia na przyszłość”. Prawdziwość pokuty zależy od tej skruchy serca. Nawrócenie powinno dotknąć wnętrza człowieka, aby go coraz głębiej oświecać i coraz bardziej upodabniać do Chrystusa.

Do sakramentu pokuty należy wyznanie grzechów, pochodzące z prawdziwego poznania siebie wobec Boga i z żalu za grzechy. To wewnętrzne badanie serca i zewnętrzne oskarżenie powinno się odbywać w świetle Bożego miłosierdzia. Spowiedź wymaga od penitenta woli otwarcia swojego serca przed sługą Bożym, od spowiednika zaś duchowej umiejętności sądzenia, dzięki której działając w imieniu Chrystusa, na podstawie władzy kluczy odpuszcza lub zatrzymuje grzechy.

Aby przyjąć zbawienne działanie sakramentu pokuty, zgodnie z wolą miłosiernego Boga, wierny powinien wyznać kapłanowi szczegółowo wszystkie grzechy ciężkie, które sobie przypomina po zbadaniu sumienia. [W przypadku powtarzających się grzechów ciężkich należy także podać ich liczbę, przynajmniej przybliżoną].
Częste i staranne korzystanie z tego sakramentu jest bardzo użyteczne dla zwalczania grzechów powszednich. Penitenci, którzy oskarżają się z grzechów powszednich, powinni się starać przez takie spowiedzi w doskonalszy sposób upodabniać się do Chrystusa i wierniej ulegać głosowi Ducha Świętego.

Grzesznikowi, który w sakramentalnej spowiedzi okazuje swoje nawrócenie słudze Kościoła, Bóg udziela przebaczenia przez znak rozgrzeszenia i w ten sposób sakrament pokuty zostaje dopełniony.

Dopełnieniem prawdziwego nawrócenia jest zadośćuczynienie za winy, poprawa życia oraz naprawa szkód.

/Źródło: OBRZĘDY POKUTY, Katowice 1996/

Szczególnym wyrazem troski Kościoła o chorych jest ustanowiony przez Chrystusa a ogłoszony w Liście św. Jakuba sakrament namaszczenia, którego Kościół udziela swoim członkom przez namaszczenie i modlitwę kapłanów, polecając chorych cierpiącemu i uwielbionemu Panu, by ich dźwignął i zbawił (por. Jk 5,14-16). Nadto zachęca ich, aby łącząc się dobrowolnie z męką i śmiercią Chrystusa, przysparzali dobra ludowi Bożemu.

Sakramentu namaszczenia chorych udziela się osobom:

* dotkniętym poważniejszą chorobą,

* będącym w podeszłym wieku,

* udającym się na operację (jeżeli przyczyną operacji jest niebezpieczna choroba),

* znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci.

Sakramentu namaszczenia chorych nie udziela się osobie, co do której istnieje pewność, że już zmarła.

Kapłana można wezwać „do chorego” osobiście (przyjeżdżając na plebanię) lub – w sytuacji koniecznej – telefonicznie.

Miejsce w domu chorego na czas udzielania sakramentów należy przygotować w następujący sposób:

* ustawić stolik nakryty białym obrusem;

* na stoliku umieścić:

– krzyż i świece;

– naczynie z wodą święconą i kropidło;

– szklankę z wodą oraz łyżkę (jeśli chory ma problemy z przełykaniem);

– talerzyk z odrobiną waty lub plasterkiem cytryny.

Sakrament namaszczenia udziela choremu łaski Ducha Świętego, która pomaga całemu człowiekowi do zbawienia, a mianowicie umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci.

Dzięki tej pomocy chory może nie tylko znosić dolegliwości choroby, ale także je przezwyciężać i odzyskać zdrowie, jeżeli jest to pożyteczne dla zbawienia jego duszy. Jeżeli jest to potrzebne (chory nie może się spowiadać), namaszczenie odpuszcza grzechy i staje się dopełnieniem chrześcijańskiej pokuty.

Sakrament chorych można powtarzać, jeśli chory po przyjęciu namaszczenia wyzdrowiał i ponownie zachorował albo w czasie trwania tej samej choroby nastąpiło poważne pogorszenie.

Jeśli stan chorego na to pozwala, wraz z sakramentem namaszczenia udzielany jest zazwyczaj także Sakrament pokuty oraz Komunia św. Wówczas kolejność obrzędów jest następująca:
– Sakrament pokuty;

– Sakrament namaszczenia chorych;

– Komunia św.

Chory, który pragnie przyjąć Komunię św. nie jest zobowiązany do zachowania postu eucharystycznego – może on o dowolnej porze spożywać pokarmy i napoje.

Narzeczeni pragnący zawrzeć w Kościele katolickim sakrament małżeństwa powinni zgłosić się w kancelarii parafialnej na pierwszą rozmowę kanoniczno-duszpasterską trzy miesiące przed planowanym terminem ślubu. Rozmowa ta trwa około jednej godziny.

Termin ślubu można zarezerwować wcześniej!

Dokumenty potrzebne podczas pierwszego spotkania w kancelarii parafialnej:

1. Dowody osobiste,
2. Świadectwa chrztu (wydawane do ślubu) z parafii, gdzie odbył się chrzest (ważne 6 miesięcy),
   *Świadectwa chrztu nie przynoszą narzeczeni ochrzczeni w Naszej Parafii;
   *Jeśli na świadectwie chrztu nie ma adnotacji o bierzmowaniu, to należy uzyskać zaświadczenie o przyjęciu bierzmowania z parafii, gdzie odbyło się bierzmowanie;
3. Świadectwa ukończenia katechizacji przedmałżeńskiej (tzw. kursu przedmałżeńskiego),
4. Świadectwa szkolne zawierające ocenę z religii – z ostatniej klasy gimnazjum (lub ośmioklasowej szkoły podstawowej) oraz z ostatniej klasy szkoły średniej lub zawodowej,
5. Jeśli wcześniej zawarto związek cywilny – należy dostarczyć akt małżeństwa cywilnego z USC,
6. W przypadku wdowców – świadectwo zgonu współmałżonka,
7. Jeśli ani narzeczony ani narzeczona nie należy do tutejszej parafii, konieczna jest pisemna zgoda z parafii narzeczonego lub narzeczonej na ślub w Parafii NSPJ w Lubczy.

Dokumenty potrzebne podczas drugiego spotkania w kancelarii parafialnej:
1. Zaświadczenie z USC stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa (ważne 6 miesięcy) – niezbędne, gdy małżonkowie chcą, aby ślub kościelny pociągał za sobą skutki cywilno-prawne – tzw. ślub konkordatowy,

– zaświadczenie to można otrzymać w dowolnym USC;

– wydania zaświadczenia potrzebny jest dowód osobisty;

1. Potwierdzenie wygłoszenia zapowiedzi (dotyczy narzeczonych mieszkających poza tutejszą parafią),
2. Potwierdzenie udziału w spotkaniach w poradni rodzinnej oraz w dniu skupienia dla narzeczonych,
3. Dane personalne świadków ślubu (imię, nazwisko, adres) – świadkowie muszą mieć ukończone 18 lat.

W dniu zawarcia małżeństwa:
Przed Mszą św. świadkowie przynoszą do zakrystii obrączki oraz „kartki” poświadczające przystąpienie przez narzeczonych do spowiedzi przedślubnej.

Narzeczeni przygotowujący się do zawarcia Sakramentu Małżeństwa i założenia rodziny chrześcijańskiej powinni znać najważniejsze modlitwy i prawdy katechizmowe. Podczas pierwszej rozmowy kanoniczno-duszpasterskiej w kancelarii parafialnej pojawi się m.in. pytanie, czy wykazali się znajomością najważniejszych modlitw i prawd wiary.

Pogrzeb katolicki przysługuje osobom wierzącym i praktykującym. Pozbawieni go są wszyscy ci, którzy przed śmiercią nie dali żadnych oznak pokuty, a byli:
– notorycznymi apostatami (np. „wypisujący się” z Kościoła), heretykami i schizmatykami,
– inni jawni grzesznicy, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych.

Formalności związane z pogrzebem:

1. Zgłosić pogrzeb w kancelarii parafialnej, gdzie ustala się, datę i godzinę pogrzebu (należy przynieść ze sobą akt zgonu z USC),
2. W kancelarii przedstawić informację o udzielonych zmarłemu przed śmiercią sakramentach (w przypadku zgonu w szpitalu stosowne zaświadczenie wydaje ks. kapelan),
3. W przypadku pogrzebu osoby z innej parafii, należy dostarczyć zgodę właściwego Ks. Proboszcza,
4. Poprosić Pana Kościelnego i Pana Organistę o posługę liturgiczną podczas pogrzebu.